Pekińczyk. Odważny jak lew i niezwykle czuły. Wszystko o pekińczyku.

Pekińczyk to jedna z najstarszych ras psów na świecie. Potwierdziły to także badania DNA. Rasę wyhodowano w starożytnych Chinach, a pieski takie miała prawo posiadać jedynie rodzina cesarska.

Początkowo pieski pałacowe hodowano w celach religijnych, ale stopniowo stały się też towarzyszami cesarskiej rodziny. Traktowano je też iście po cesarsku – co prawdopodobnie tłumaczy ich temperament i arystokratyczne maniery!

Odważny, lojalny, powściągliwy, ale nie bojaźliwy ani agresywny.

Tyle mówi o zachowaniu i temperamencie pekińczyka oficjalny wzorzec rasy. Oczywiście występuje tu zróżnicowanie osobnicze.

Najbardziej rzucającą się w oczy cechą zachowania tego psa jest pewność siebie, opanowanie a wręcz duma. Jest to również piesek niesłychanie uparty, co podkreśla wielu właścicieli. Przewodnik musi zasłużyć na jego szacunek, aby w ogóle oczekiwać jakiegokolwiek posłuszeństwa.

Pekińczyk wnikliwie obserwuje ludzi i inne zwierzęta wokół siebie i analizuje ich pozycję i siłę charakteru.

Względem rodziny generalnie jest czuły i kochający, nie będzie jednak posłuszny wobec każdego jej członka. Lubi przebywać w pobliżu ludzi, ale ceni też sobie przestrzeń osobistą.

Gdy nie czuje szacunku względem swego opiekuna, ostentacyjnie ignoruje polecenia i zachowuje się jak władca.

W wychowaniu pekińczyka ważna jest żelazna konsekwencja, ale też okazywanie szacunku dla jego osobowości. Nie można oczekiwać od tego psa ślepego posłuszeństwa, ale należy stawiać mu granice, by nie wlazł nam na głowę.

Nie sprawdzi się też w jego wychowaniu twarda ręka czy ostre traktowanie. Sesje szkoleniowe powinniśmy zacząć już ze szczeniakiem – powinny być krótkie i opierać się na pozytywnej motywacji. Jako motywator dobrze sprawdzają się smakowite kąski.

Psy pekińczyki miewają tendencje do pilnowania jedzenia, zabawek a nawet właściciela. Pekińczyk potrafi pokazać też weselsze oblicze. Od czasu do czasu może dostać napadu „głupawki” i zachowywać się jak mały szczeniak.

Ogólnie jest to rasa długowieczna, niestety ze względu na hodowlę na ekstremalnie skróconą kufę, kształt głowy i niezwykle obfitą szatę, pogorszyła się jej sytuacja zdrowotna.

Przede wszystkim pekińczyki cierpią z powodu syndromu ras brachycefalicznych – miewają problemy z oddychaniem i termoregulacją. Nieustanne charczenie, chrapanie, dyszenie powinno nas zaniepokoić – być może piesek wymaga interwencji chirurgicznej z powodu zwężonych nozdrzy lub zbyt długiego podniebienia miękkiego.

Pekińczyk źle znosi upały, ze względu na budowę mózgoczaszki, ale też bardzo obfitą szatę. Może mieć problemy z pobieraniem pokarmu.

Suczki miewają problemy z porodami, ze względu na duże głowy szczeniąt.

Mogą też występować stany zapalne fałdów na pysku. Zdarzają się deformacje kręgów związane z selekcją na mocno zakręcony ogon.

Podobnie jak inne psy, pekińczyk może być żywiony pożywieniem przygotowywanym w domu (w takiej sytuacji należy odpowiednio bilansować składniki) lub dobrej jakości gotową suchą lub mokrą karmą.

Zaleca się, aby szczenię w wieku 8-12 tyg. lub ważące poniżej kilograma miało swobodny dostęp do karmy lub było karmione 5 razy dziennie; szczenięta w wieku 3-6 mies. powinny otrzymywać 3-4 posiłki dziennie, w wieku 6-12 mies. 2-3 posiłki a psy powyżej roku mogą nadal jeść 3, minimum 2 razy dziennie.

Należy pamiętać, że w przeciwieństwie do większych pobratymców, rasy miniaturowe nie funkcjonują dobrze karmione tylko raz dziennie. W porównaniu do większych psów, potrzebują więcej pokarmu w przeliczeniu na kg masy.

Mimo wszystko, w wartościach bezwzględnych pekińczyki jedzą niewiele, więc ich żywienie nie jest kosztowne. Rodzaj i dawka karmy powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb danego psa.

Pekińczyk posiada grubą, dwuwarstwową szatę, dlatego obficie linieje. Zwłaszcza w okresie wymiany szaty wymaga regularnego wyczesywania. Poza tym, wystarczy go wyszczotkować raz na tydzień.

Również częste kąpiele nie są konieczne – myjemy psiaka, kiedy sytuacja tego wymaga. Kontrolujemy zęby, które u psów miniaturowych mają tendencje do odkładania się kamienia, uszy i pazurki. Jeśli pies nie ściera dostatecznie pazurów, to je przycinamy.

Jest idealnym towarzyszem domatorów i osób starszych, które jednak zmotywuje do regularnych, choć spokojnych, spacerów. Doskonale czuje się nawet w małym miejskim mieszkaniu.

Ze względu na krótki pyszczek kiepsko znosi upały – należy wtedy unikać spacerów podczas najgorętszych godzin. Niezbyt lubi także zimne, jesienne pogody i pluchę.

Przy niesprzyjającej aurze można mu zakładać ubranko (przeciwdeszczowe a zimą – ocieplane). Mrozy znosi nieźle, o ile nie przetrzymamy do zbyt długo na dworze.

Pamiętajmy, że choć ma bardzo ciepłą szatę, to jego krótki nos może nie zapewniać dostatecznego ogrzania wdychanego powietrza,  a mała ruchliwość sprawia, że nie rozgrzeje się szybkim bieganiem.

Nie poleca się pekińczyka dla rodzin z małymi dziećmi. Broniąc się przed niedelikatnym traktowaniem, a także ze względu na tendencje do pilnowania przedmiotów, pekińczyki mogą kłapać na maluchy, które spróbują sięgnąć po to, co uważają za swoją własność. Poza tym bywają zazdrosne o uwagę właściciela.

Pomimo rozmiaru, jest to piesek nieustraszony, który nie zawaha się przed konfrontacją ze znacznie większym od siebie pobratymcem. Pekińczyki potrafią też szczekać na psy, które im się nie spodobają.

Z innym psem w domu zwykle się dogadają, o ile on się im podporządkuje. Dobrze czują się w towarzystwie swojej rasy.

Pekińczyk pochodzi ze starożytnych Chin, gdzie był psem pałacowym. Jest to również rasa, która po sprowadzeniu do Europy wywarła silny wpływ na wiele innych ras psów ozdobnych.

Pojawienie się pekińczyków w 1860 r. w Anglii dało początek modzie na tworzenie ras o podobnych cechach.

Pekińczyk to rasa typowo ozdobna i do towarzystwa. Nie uformowała się pod wpływem ciężkich warunków środowiskowych, jak wiele ras pierwotnych i pracujących, lecz za sprawą siły religijnych wierzeń.

Trzymano go w Chinach od czasów dynastii Szu, czyli jego historia sięga 2 tys. lat wstecz. Chiny były wówczas od niedawna państwem buddyjskim, ale pojawił się pewien problem: lew, którego Budda oswoił, tworząc z niego oddanego sługę i groźnego obrońcę, nie występował w Chinach.

Mnisi buddyjscy zaczęli więc hodować psy, które przypominały to groźne zwierzę – w małym opakowaniu. Stanowiły one ważny symbol religijny a ich posiadanie zarezerwowane było dla rodziny cesarskiej. Kradzież pekińczyka karano śmiercią.

Pekińczyk to także jedna z najstarszych ras posiadających pisany wzorzec, określający dokładnie jak zwierzę powinno wyglądać.

W 1860 r., podczas drugiej wojny opiumowej, Pałac Letni w Pekinie został zaatakowany przez Brytyjczyków, którzy ogłosili koniec Cesarstwa Chin.

Pałacowe pieski – przez tyle stuleci pieczołowicie hodowane – zostały w większości zabite, aby nie wpadły w ręce „białych diabłów”. Jednak w zamieszaniu pięciu pieskom (4 suczkom i samcowi) udało się uniknąć śmierci. Zabrano je do Anglii a najmniejszą suczkę podarowano królowej Wiktorii. Pieski te dały początek współczesnej hodowli rasy.

Później z Chin przywożono kolejne pekińczyki. Wkrótce chińskie pieski pałacowe stały się ulubieńcami arystokracji. Posiadanie takiego psa było symbolem statusu. W Polsce pekińczyki były hodowane już przed II wojną światową.

• Długość życia: od 12 do 15 lat

• Wymiary: Idealna waga nie powinna przekraczać 5 kg dla psów i 5,4 kg dla suk. Wzorzec nie określa wzrostu.

• Rodzina / Grupa: Grupa IX FCI (psy ozdobne i do towarzystwa), sekcja 8, nr wzorca 207

• Kraj pochodzenia: Chiny

• Patronat: Wielka Brytania

• Cena: 3500 zł; w przypadku bardzo niskiej ceny należy wykazać dużą podejrzliwość co do warunków odchowu szczeniaków, jak i ich rasowości.

• Sierść: Dosyć długa, prosta, z grzywą nie opadającą poniżej barków, tworzące kryzę wokół szyi. Włosy okrywowe twarde, z gęstym, miększym podszyciem. Pióra na uszach, tylnych partiach kończyn, ogonie i palcach.

Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia poza albinotycznym i wątrobianym. U psów łaciatych łaty powinny być równo rozmieszczone.

• Aktywność: niska – to typowy kanapowiec, któremu wystarczą krótkie spacery